تأثیر هم بازی شدن والدین با کودکان

بازی قسمتی از وجود آدمی است. به شکل سرشتی با ما به این دنیا می آید. ” دونالد وینیکات ” روانکاو کودک در اینباره می گوید: ” بازی وجود دارد تا ما بتوانیم زندگی را تحمل کنیم .” حالا این بازی که اینقدر برای کودک مهم و لذت بخش است، اگر همراه با والدین باشد نتایج مثبت آن برای کودک چندین برابر خواهد شد. چون ثابت شده، هیچ چیز برای کودک رضایت بخش تر و لذت بخش تر از بازی با والدینش نیست. شاید شما والدین وقتی خسته از کار روزانه اید، بازی با فرزندتان مانند یک کار طاقت فرسا به نظر برسد، اما به تمام مزایای بلند مدّت آن می ارزد. بازی با بچه ها باعث پیوندی می شود که برای همیشه ماندگار خواهد شد. می توان گفت خانواده ای که با هم بازی می کنند، با هم می مانند. وقتی کودک دستش را برای بازی به سوی شما دراز می کند، می توان آن را درخواستی برای ارتباط، امنیت و عشق دانست. پس به کودک خود اهمیت دهید، به او گوش کنید و او را ببینید. والدینی که با کودک خود بازی می کنند، این پیام را به کودک می دهند که علایقش مهم است و دوست دارند با او وقت بگذرانند. این روش می تواند یک راه قدرتمند برای پرورش عزت نفس و اعتماد به نفس کودک باشد. همچنین می تواند باعث شود کودک احساس دوست داشته شدن، احساس خاص بودن و درک شدن کند. تعاملاتی که از طریق بازی رخ می دهد، به کودک این پیام را می رساند که به او توجه دارند و برای والدینش مهم است. تحقیقات انجام شده نشان می دهد، بازی کودک با والدین باعث ایجاد خلاقیت، تنظیم احساسات، انعطاف پذیری و مهارت رهبری در کودک می شود. از مزایای بی شمار دیگر بازی کودک با والد این است که، به والدین هم این فرصت را می دهد تا فرزندان خود را مشاهده کنند، آنها را درک کنند. هنگامی که والدین کودکان خود را در حال بازی مشاهده می کنند یا کودک را در بازیهای کودک محور همراهی می کنند، فرصتی منحصر به فرد برای دیدن دنیا از نقطه نظر فرزندشان برای آنها فراهم می شود. والد در حین بازی بینشی از احساسات عاطفی کودک به دست می آورد که می تواند او را قادر سازد تا از دید کودک خود دنیا را ببیند. دیدن چیزها از دید کودک به والدین کمک می کند تا همدلی و درک بیشتری از تجربیات کودک داشته باشند. چون احساسات و عواطف بیان شده در بازی، اغلب معرّف احساسات و عواطفی است که برای کودک مهم است و زندگی روزمره خود را با آنها سپری می کند. بازیها و فعالیت های خانوادگی می تواند برای همه اعضا عالی باشد. زیرا می تواند باعث سرگرمی، شادی و خنده و تجربیات مشترک مثبت شود که این می تواند راهی قدرتمند برای تعمق روابط کودک و والد گردد. همچنین باعث حس اعتماد کودک به والدین شود و استرس خانواده را کاهش دهد.

مواردی که لازم است در بازی با کودکان رعایت کنید:

پدر و مادرها سعی کنید به اصرار نخواهید کودک را وادار کنید از بازی نتیجه اخلاقی بگیرد. هدف از بازی باید شادی و لذت و حس خوشایند دادن به کودک باشد. این در صورتی اتفاق می افتد که کودک آزادانه و با اشتیاق بازی کند. با ملاطفت کنار کودک قرار بگیرید و اجازه دهید خودش قوانین بازی را تعیین کند تا بدون دغدغه از بازی لذت ببرد. بچه دوست دارد بازی هایی که خودش می خواهد را انتخاب کند، پس والدین نباید یک سری بازیهایی که مدنظر خودشان است و کودک به آنها علاقه ای ندارد را به او تحمیل کنند. هنگامی که در بازی اجازه داده می شود کودک رهبر باشد، او مهارت های تصمیم گیری را تمرین می کند. حوزه های مورد علاقه خود را کشف می کند. اما زمانی که بازی توسط بزرگسالان کنترل می شود، کودکان به قوانین و نگرانی های والدین تن می دهند و برخی از مزایایی را که بازی به آنها ارائه می دهد، به ویژه در رشد خلاقیت، رهبری و مهارت های گروهی را از دست می دهد. ذهن کودک مانند اسفنج است، همه چیز اطراف خود را جذب می کند. شما والدین می توانید از طریق بازیهایی که کودک دوست دارد، مهارت های اجتماعی و خود کنترلی را به او بیاموزید.

چگونه با کودک خود بازی کنیم:

یکی از بهترین کارهایی که می توانید انجام دهید تا همبازی خوبی برای فرزندتان باشید، مشاهده فعالانه، گوش دادن به داستان های او، حمایت از شیوه بازی انتخابی کودک و شرکت در گفتگو است. و لزومی هم ندارد که حتما با اسباب بازی بازی کنید. وارد دنیای آنها شوید. اجازه دهید کودک خود را مطرح کند. حتی اگر جواب یک سؤال را می دانید، از او سؤال بپرسید تا کودک برای شما توضیح دهد.

• یک شب را انتخاب کنید و آن را شب بازی خانوادگی بنامید و به تدریج بازیهایی را اضافه کنید. این کار می تواند برای کل خانواده سرگرم کننده باشد.
• با بیرون رفتن و بازی در کنار فرزندان خود فعالیت و اخلاق ورزشی را به آنها بیاموزید.
• پرتاب کردن و گرفتن توپ.
• داستان سرایی. با هم کتاب بخوانید و از کودکتان بخواهید داستان را تغییر دهد.
• قایم باشک.
• استفاده از عروسک های نمایشی. از عروسک برای نمایش موقعیت های واقعی زندگی استفاده کنید تا حل مسئله یا مهارت های اجتماعی را آموزش دهید. مثلا اجازه دهید عروسک راه اشتباهی را برای مدیریت یک موقعیت نشان دهد، سپس با نظرات کودک راه بهتری را ارائه دهید.
• همکاری در چیدمان پازل.
• در فضای باز گِل بازی کنید.
• با هم به پیاده روی بروید.
• بازیهای رومیزی مثل شطرنج، مارپله و منچ انجام دهید. درحین بازی به کودک بیاموزید نوبت را رعایت کند. یک برنده و یا یک بازنده خوب باشد.
• با هم نقاشی بکشید.
• با هم کیک و شیرینی درست کنید.
• موسیقی گوش کنید، همراه با هم آواز بخوانید و ساز بزنید. با کودکتان در خانه گروه موسیقی تشکیل دهید.
• حواس کودک را تحریک کنید. به کودک چیزهایی بدهید که بوی خاصی دارند مانند لیمو، وانیل، دارچین، پیاز، سیر. آنگاه از کودک بخواهید با چشمان بسته بو کند و شناسایی کند که آن ماده چیست.
• در خانه های حیاط دار قسمتی از باغچه را به مکانی برای کاشتن گل و سبزیجات توسط کودک اختصاص دهید. در کاشت گیاه با هم مشارکت کنید.
• در حیاط با کودک به وسیله شن و خاک و آجر و کامیون، کار ساخت و ساز انجام دهید و وانمود کنید در حال آماده سازی چیزی هستید.
• انجام کارهای هنری راهی فوق العاده برای ارتقاء همکاری است. کمک می کند کودک مهارت های خلاقانه و حرکتی ظریف خود را توسعه دهد.
• با هم خمیر بازی کنید.

در حین همه این بازیها کودک را تحسین و تشویق کنید. سعی کنید علایق کودک را کشف کنید. و با هم بخندید. و هیچ وقت درخواست کودکان برای بازی را نادیده نگیرید. برای زمان بازی با کودکتان ارزش قائل شوید و اولویت خود را برای بازی با فرزندتان قرار دهید. این کار پیوند عمیقی بین شما و کودکتان به وجود می آورد و اثرات پر رنگ آن تا بزرگسالی با کودکان می ماند. این محبت و اهمیتی که شما به او می دهید، فرزندتان را از سردرگمی و گمگشتگی و سالها تراپی رفتن در امان می دارد.

یک نکته بسیار مهم که لازم است در پایان به آن اشاره شود این است که؛ اکثر والدین تمام تلاششان را به کار می گیرند تا بهترین چیزها را برای فرزندشان فراهم کنند و می خواهند به یک شکل کمال گرایانه برای کودکشان عالی و کامل باشند. اگر شرایط اجازه نداد به این هدف برسند، احساس گناه می کنند. والدین به خصوص مادر یک انسان است با تمام کاستی هایش، نه مقدس است و نه همیشه خیلی عالی و بی نقص، ندادن تصوّر یک ابر انسان از مادر می تواند باعث شود کودک بتواند واقعیت را ببیند. همین که کودک احساس کند در کنارش هستید و به او توجه دارد و او جزء اولویت های شماست برای او کافی است.